|
Kasım ayının son haftasında, çocuklarımız TEOG (Temel Eğitimden Ortaöğretime Geçiş Sistemi) maratonunun ilk etabını tamamladılar. Geçen yıldan biraz tecrübelendiğimiz için, bu yıl gerek okulların, gerek eğitime destek kurumlarının gerekse velilerin işi baştan sıkı tutmaları sayesinde öğrenciler, daha bilinçli bir şekilde hazırlandılar ortak yazılıya. Yok, sorulara itirazdı yok mahkeme sonucu bekleniyor derken sancılı bir bekleyişten sonra nihayet geçen hafta itibariyle sonuçlar açıklandı. Emek veren öğrenciler bunun karşılığını aldı hiç şüphesiz. Her zaman olduğu gibi son dakikacılar istediklerini elde edemediler tabi ki.
Ortak yazılılar açıklandıktan sonra velileri bir telaş aldı ki sormayın. Onların bu durumları hemen çocuklara yansıdı ve yavrucakların kafaları karıştı.
İşin ilginç tarafı ne biliyor musunuz? Biz hep olumsuz düşüncelere odaklanıp geleceğe kaygıyla baktığımız için yazılılardan gayet güzel puan alan öğrencilerin aileleri de istenilen başarıya ulaşamayan öğrencilerin aileleri de karalar bağladı.
Başarılı olanların aileleri ya ikinci yazılıda yapamazsa diye ah vah ederken, başarılı olamayanlarınki de birinci o kadar kolay olduğu halde yapamadıysa ikinci de hayatta başarılı olmaz diye düşünüyor.
Yani sonuçta çocuklarımız hayatlarının en önemli sınavlarından birini verdiler. Bu durumda başarısız olunmasının çok çeşitli nedenleri vardır. Çocuğun kaygı düzeyi sınav heyecanını tetiklemiş olabilir, bilgi yetersizliği ya da bilgiyi kullanabilme güçlüğü çekmiş olabilir. Yazılılara hazırlanırken doğru bir programlama yapamamış olabilir. Bu olabilirleri sıraladıkça biz de sorun odaklarına yoğunlaşıyoruz gibi geldi bana. Hâlbuki önemli olan çocuğumuzun durumu ne olursa olsun hemen çözüm yolunu bulup, bunu onunla paylaşıp ortak bir yöntemle sorunu ortadan kaldırmamız gerekir.
Öncelikle ikinci ortak yazılılarla ilgili birçok velinin ve hatta bazı eğitimcilerin öğrenciyi harekete geçirme söylemi: “ikinci ortak yazılılar çok zor çünkü konular çok fazla ve herkes çok iyi hazırlanmış olacak.”
Zaten siz o yaştaki bir çocuğa “ çok zor” dediğiniz anda çocuğun omuzların biri düşüyor, arkasından da onu yetersiz gördüğünüzü söylediğinizde diğer omuzu da düşüyor. Hadi bakalım kendinizi o çocuğun yerine koyun ve ilk dakikada iki gol yediğiniz maçtaki performansınızı düşünün.
Evet, haklısınız konu sayısı fazla. Ama bu konular uzun bir sürede işleniyor. Her temadan sonra gerek yardımcı kaynaklarda gerekse ders kitaplarımızda, öğrencilerin işlenen konuyu sindirebilmeleri için konu pekiştirmeleri, ek etkinlikler ve çoktan seçmeli sorular var.
Bir öğrencinin bütün bunları uygulaması demek zaten yazılıya hazır olduğu demektir.
Kitap okumayı bir zorunluluk olarak görmeyip hakikaten keyifle okuyarak gerek sözcük dağarcığını geliştiren gerek muhakememe etme gücüne güç katan, günü güne programlı çalışan öğrenciler için ortak yazılıların diğer yazılılarından hiçbir farkı yok.
Sadece etraflarında bulunan insanların, güya çocuğu motive etmek amacıyla, sarf ettikleri çaba, çocukları daha bir ürkütüyor bu durum da çocuklarımızda güven kaybına neden oluyor.
Birçok veli de sistemi doğru bulmadığından bunu çocuğuna da yansıtıyor. Bu sefer çocuk faydasına inanmadığı bir süreci yaşamak istemiyor.
Siz ister sistemi uygulama taraftarı olun ister karşı çıkan taraf ta olun hiç fark etmiyor çocuklarımız bu sistemle bir üst okula yerleşiyor. Bu yüzden mevcut durumu çocuğunuzun lehine çevirip değerlendirmeye çalışmanız hem çocuğunuzun hem de sizin yükünüzü hafifletecektir. Çocuklarımıza güvendiğimizi onlara hissettirirsek, yapabileceklerine olan inancımıza onları ortak edebilirsek onlara en büyük desteği sağlamış oluruz.
Henüz hiçbir şey için geç değil yarıyıl tatilinde çocuklarımızın eksik konularını tespit etmelerine ve eksiklerini tamamlama hususunda onlara yardımcı olmaya çalışalım. Kitap okumalarını sağlayalım, düşünülenin aksine verimli kullanmaları durumda zaman problemlerinin olmadığını gösterelim. Çocuğumuzu iyi tanıyalım nelerin üstesinden gelip nerede bocalayacağını bilirsek onu çok zorlamanın bir anlamı olmadığını da biliriz. Çocuklarımızı arkadaşlarıyla kıyaslamayalım. Çocuklarımızı kendileriyle mücadele ettirelim. Çünkü kendi çıtasını sürekli yükselten bir çocuk zaten arkadaşlarının çıtasına yetişir hatta onları geçebilir de. Evet, bunlar mutlaka öğretmenleri tarafından söyleniyordur onlara ancak çocuğumuzun her şeyi biz, aileleri, olduğumuza göre bunları bizden duymak onları daha etkileyecek ve rahatlatacaktır.
Evlatlarımızı en iyi yerde görmemiz dileğiyle…
Sevgi ve huzurla kalın…
iPhone'umdan gönderildi
|
Günün Haberleri